دوزهای استرس ممکن است تاب آوری را تقویت کند
فرضیه هورمسیس (Hormesis): استرس بیش از حد سمی است، اما دوزهای کوچک انعطاف پذیری را افزایش می دهد.
نکات کلیدی :
سه نوع استرس وجود دارد: eustress (استرس خوب)، distress یا پریشانی (استرس بد) و sustress (استرس خیلی کم).
بدون دوزهای کافی استرس، افراد توانایی خود را برای کنار آمدن با ناملایمات از دست می دهند و کمتر انعطاف پذیر می شوند.
فرضیه هورمسیس( Hormesis) به یک نقطه شیرین سازگاری اشاره دارد که در آن دوز استرس “درست است”.
در اواسط قرن نوزدهم، یک فیزیولوژیست فرانسوی، کلود برنارد، مفهوم محیط داخلی را برای توصیف توانایی ارگانیسم برای حفظ هموستاز و “تعادل درونی” آن در پاسخ به عوامل استرس زا غیرقابل پیش بینی معرفی کرد.
برنارد جمله معروفی دارد که می گوید:
«ثبات محیط داخلی شرط زندگی آزاد و مستقل است».
در طول قرن بیستم، پیشگامان پژوهشی مانند والتر بی کانن و هانس سلیه چارچوب‌های سیستم استرس را بر اساس کارهای قبلی برنارد ایجاد کردند. مفاهیم پیشگامانه آنها در مورد پاسخ جنگ یا گریز و سندرم سازگاری عمومی زیربنای دیدگاه بسیاری از ما از استرس است.
فرضیه هورمسیس
به عنوان یک اصطلاح کلی، استرس معانی منفی دارد. از آنجایی که استرس مزمن برای سلامت جسمی و سلامت روان ما مضر است، این تمایل وجود دارد که فرض کنیم “همه استرس ها بد هستند.” با این حال، فرضیه هورمسیس بیان می‌کند که اگرچه مقادیر بیش از حد استرس می‌تواند مضر باشد، اما دوزهای کوچک‌تر پریشانی یا eustress مفید هستند.
از دریچه قصار معروف فردریش نیچه، “آنچه مرا نکشد، قوی ترم می کند”، فرضیه هورمسیس را می توان اینگونه خلاصه کرد: “مقدارهای کم تا متوسط استرس که شما را نمی کشد، شما را بیشتر می کند.”
نویسنده متن : هنا دیوان
برگرفته از : www.psychologytoday.com
